Pytania do eksperta. Podstawa wymiaru zasiłku opiekuńczego


Nauczyciel od 4 do 8 lutego 2019 r. przebywał na zasiłku opiekuńczym. W 2018 r. wielokrotnie zmieniano mu wymiar zatrudnienia. Od stycznia do sierpnia 2018 r. etat wynosił 3/18, we wrześniu 2018 r. 5/18, w październiku 2018 r. 6/18, od listopada do grudnia 2018 r. 7/18, natomiast od stycznia 2019 r. etat wynosi 5/18. Dodatkowego rocznego wynagrodzenia za 2018 r. jeszcze nie wypłacono, będzie wypłacone w marcu. „Trzynastka” za 2017 r. wyniosła 152,57 zł. Jakie miesiące uwzględnić przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku chorobowego? W jaki sposób ustalić współczynnik wymiaru zatrudnienia i jak obliczyć „trzynastkę” za 2018 r.? (B.L., Katowice)

W przedstawionym stanie faktycznym podstawę wymiaru zasiłku opiekuńczego będzie stanowiło wynagrodzenie ze stycznia 2019 r. i „trzynastkę” w wysokości 1/12 kwoty wypłaconej pracownikowi za 2017 r. po jej pomnożeniu przez współczynnik odpowiadający proporcji aktualnego wymiaru czasu pracy do średniego wymiaru czasu pracy w poprzednim roku kalendarzowym.

Podstawę wymiaru zasiłku przysługującego pracownikowi stanowi wynagrodzenie uzyskane w okresie ubezpieczenia chorobowego, z tytułu którego przysługuje zasiłek. Jest to przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone pracownikowi za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy.

W razie zmiany wymiaru czasu pracy pracownika podstawę wymiaru zasiłku chorobowego stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie ustalone dla nowego wymiaru czasu pracy. Zasada ta ma zastosowanie wówczas, gdy zmiana wymiaru czasu pracy miała miejsce w miesiącu, w którym powstała niezdolność do pracy, albo w 12 miesiącach poprzedzających powstanie niezdolności do pracy.

Zmiana wymiaru czasu pracy ma także wpływ na uwzględnianie w podstawie wymiaru zasiłku składników przysługujących za okresy dłuższe niż miesiąc, np. „trzynastkę”.

Jeśli więc zmiana wymiaru czasu pracy ma miejsce po zakończeniu roku poprzedzającego tę niezdolność, składnik roczny powinien być przyjęty w kwocie przeliczonej odpowiednio do nowego wymiaru czasu pracy. Do przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia dodać należy nagrodę roczną w wysokości 1/12 kwoty po pomnożeniu tej kwoty przez współczynnik odpowiadający proporcji aktualnego wymiary czasu pracy do poprzedniego.

W przedstawionym stanie faktycznym podstawę wymiaru zasiłku opiekuńczego będzie stanowiło wynagrodzenie ze stycznia 2019 r. i „trzynastkę” w wysokości 1/12 kwoty wypłaconej pracownikowi za 2017 r. po jej pomnożeniu przez współczynnik odpowiadający proporcji aktualnego wymiaru czasu pracy do średniego wymiaru czasu pracy w poprzednim roku kalendarzowym.

Średni wymiar zatrudnienia w 2018 r. wyniósł według wyliczenia:

[(0,17×8 miesięcy) + 0,27+0,33+(0,39×2 miesiące)] :12 = 2,74 : 12 = 0,22.

Współczynnik proporcji aktualnego wymiaru zatrudnienia do średniego wymiaru zatrudnienia w poprzednim roku kalendarzowym wynosi 1,23 z wyliczenia 0,27 : 0,22 = 1,23.

Przeliczona kwota „trzynastki” wynosi 152,57 zł x 1,23 = 187,66 zł. a 1/12 to 15,64 zł.

Wynagrodzenie roczne, czyli „trzynastkę”, ustala się w wysokości 8,5 proc. sumy wynagrodzenia otrzymanego przez pracownika w ciągu roku kalendarzowego, za który przysługuje to wynagrodzenie, uwzględniając składniki wynagrodzenia i inne świadczenia ze stosunku pracy przyjmowane do obliczenia ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy, a także wynagrodzenie za urlop wypoczynkowy oraz wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy przysługujące pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy.

Podstawa prawna

art. 40 i 41 ust. 2 ustawy z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. z 2018 r. poz. 1076)



Joanna Skrobisz



Pozostałe artykuły w numerze 10/2019: